ความรู้สึกที่ไม่ใช่รัก

[JTR]

ความรู้สึกมันไม่เหมือนกันการรักคนใดคนหนึ่งมัน
ก็แค่การรับรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร แค่ความรักนั้นมันก็ต้องการแสวงหา
ผู้ที่เรานั้นตามหา
เรื่องมันก็อยู่ช่วงม.3 ช่วงที่จะจบและแยกย้ายไปสอบเข้าโรงเรียน
อื่น ผมมีเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่ง จำนวน6-7 คนแหละ
ชอบเล่นแกล้งกันบ่อยๆ และผมก็เป็นเพื่อนสนิทกับผู้หญิงคนหนึ่ง
ชื่อ พลอย เป็นผู้หญิงม้าดีดกะโหลก ชอบแกล้งพวกผู้ชาย
ไปเรื่อย แต่เพราะอะไรไม่รู้ ที่ผมรู้สึกว่าอยากจะสารภาพรัก
กับเธอจริงๆ แต่อีกใจก็คิดว่า พอเถอะ เป็นเพื่อนกันแค่นี้แหละ
มันก็ดีแล้วล่ะ แต่ไอคำพูดที่วนเวียนอยู่ในหัวนี้ ก็วนไปคิดไปจนถึงวันเกิดของพลอย
ผมไปแล้วพกกล่องของขวัญเล็กๆที่ขนาดใส่แหวนได้พอเหมาะ
ใช่แล้ว นั้นคือแหวนที่ผมซื้อมาแหละ ราคาถูกเพราะเงินช่วงนี้ไม่มีหมุนเวียน
ทุกคนที่มาที่บ้านพลอยนั้นเป็นเด็กหลายโรงเรียน
ทุกคนเฮฮาในงานวันเกิดอย่างสนุกสุดเหวี่ยง ผมเดินออกมาพร้อมหยิบแก้วน้ำ
มาดื่มไปชมจันทร์ไป แล้วผมได้ยินเสียงเดินมาด้านหลังผม ผมก็หันไปดู
ก็ได้เจอพลอย เดินมาแล้วต่อยท้องผมเบาๆหลายที(แรงๆคงจุกน่ะ)
พอต่อยเสร็จ ก็ยื่นมือออกมาสองข้างแล้วถามว่า
" ของขวัญล่ะ "
เธอคงรู้เพราะในโต๊ะที่วางกล่องของขวัญสำหรับเธอมันไม่มีของผมอยู่ แต่เอ๊
เธอรู้ได้ไง
" รู้ได้ไงว่าข้าพเจ้าไม่ได้เอาไปวาง "
"เซ้น"
เธอพูดแล้วยิ้มให้ผม ผมก็เอามือล้วงเข้ากางเกงพร้อมเอามืออีกข้างเกาหัว เอามือล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบกล่องของขวัญใบน้อย
แล้วยื่นให้เธอ เธอดีใจมาก และรีบแกะอย่างรวดเร็ว พอแกะหมดแล้วก็เห็นแหวน
ที่ผใให้เป็นของขวัญ มีลักษณะ เป็นแหวนทั่วไป เงินแท้ และสว่างไสว เวลากลางคืน
เธอดีใจมาก เอาเธอก็เอาแหวนใส่นิ้วทันที
ผมเห็นเธอดีใจอย่างนี้ มันก็ดีแล้วล่ะ เพื่อนสนิทหรอ มันก็ไม่เลวซะทีเดียวหรอก
ผมชวนเธอไปเล่นเกมXBoX360 ในบ้านของเธอ จนงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
ทุกคนก็ทยอยกลับกันหมดแล้ว เหลือนเพียงเพื่อนสนิทไม่กี่คน ผมก็คงได้เวลากลับแล้วล่ะ
เธอก็เรียกผม ก่อนที่ผมจะกลับไป แล้วบอกเรื่องนึงว่า
" ชั้น จะย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่นหลังจากสอบเสร็จ "
ผมได้ยินสิ่งที่พลอยพูดมาพร้อมน้ำตา ผมว่าเธอไม่อยากจากเพื่อนที่สนิทกันสุดๆอย่างผมและคนอื่นๆในกลุ่ม
ผมเดินไปแล้วเอามือยีหัวเล่น2-3รอบ แล้วพูดกับเธอว่า
" อย่าคิดว่าเราจะไม่เจอกันสิ เมื่อเธอกลับมาเราพร้อมต้อนรับเธออีกครั้งนะ"
พอผมพูดเสร็จก็เข้าไปสวมกอดเธอ เธอร้องไห้หนักกว่าเก่าอีก เอาหัวมาซบไหล่ น้ำตาซึมเข้าใยผ้า
ผมเข้าใจดีนะ การที่จากคนที่เราได้รับความรู้สึกดีและเธอให้ความรู้ดีกับเรานั้นมันตัดขาดยาก
วันสอบปลายภาค
รู้สึกได้เลยว่าข้อสอบมาโหดสุดๆ แถมวิทยาศาตร์ มันมาแต่ข้อเขียนไม่มีช้อย หัวรู้สึกจะระเบิดอยู่แล้ว
แต่เมื่อคิดถึงใครบางคน มันก็เริ่มสงบอารมณ์ได้ และทำข้อสอบเท่าที่จะทำได้
พักกลางวัน
รู้สึกจะหันไปทางไหนก็เห็นแต่พวกบ้าหนังสือในวันสอบ
ผมนั่งทานอาหารคนเดียวเพราะในกลุ่มมันก็ไปจับกลุ่มอ่านหนังสือไม่กงไม่กินอาหารเลย
แล้วพลอยก็เดินมาวางอาหารและนั่งข้างๆผม
ผมตกใจนิดหน่อยเพราะเสียงที่กระทบกับจาน เราคุยเรื่องข้อสอบและจิปาถะอื่นๆ จนถึงสอบภาคบ่ายอีก1
ผมพยายามเต็มที่อย่าแรงกล้า ออกจากห้องสอบอย่างเหนื่อยล้า
ผมและพลอยก็เดินทางไป-มาโรงเรียนด้วยกัน เพราะบ้านใกล้กันห่างแค่3-4หลัง
พอถึงวันสอบเสร็จวันสุดท้าย ผมมองเห็นหลายคู่
เดินด้วยกันและไปที่ลับตา เพื่อจะสารภาพ! ความรู้สึกในใจให้คนที่เราชอบฟัง
แต่ผมไม่ ผมได้บอกความรู้สึกทั้งหมดให้เธอคนนั้นได้ฟังแล้ว
แต่ความรู้สึกที่แท้จริง ที่ผอยากจะพูดกับเธอคือรัก แต่ผมคิดว่าการพูดอย่างนั้นกับเธอเพียงครั้งสุดท้ายคงจะไม่เป็น
อะไรหรอก จึงกะจะเดินไปหาพลอยเพื่อนจะบอกความรู้สึกนั้น แต่ผมว่ามันคงสายไปแล้ว
เพราะ รถเบน สีดำ ซึ่งเป็นรถที่พ่อของพลอยได้ขับมารับลูกด้วยตนเอง ผมจึงไม่มีโอกาศต่อหน้าเธอ
แต่มีโอกาศแค่โทรไปบอกเท่านั้น
ถึงตอนเย็นผมก็อยู่ในโรงเรียนเพราะกลับไปก็ว่างอยู่ดี เป็นเวลาอันเหมาะแล้วล่ะที่จะโทรไปตอนนี้ ผมจึงโทรไปเบอร์พลอย
เพื่อบอกความในใจ แต่อีกใจมันเริ่มมาบอกคำๆเดิม พอเถอะน่า ถึงจะบอกรักแต่คบไม่ได้แถมให้เธอเสียใจอีกครั้ง
ว่าไม่คุ้มเสีย เมื่อพลอบรับสาย ผมกูพูดกับเธอว่า
" พลอย เธอรู้ความรู้สึกของเราที่มีให้กับเธอแล้วใช่มั้ย "
ผมพูดด้วยเสียงที่เบา
" อื้อ "
" พลอยช่วยเก็บความรู้นั้นไว้จนกว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ "
ผมพูดไปน้ำตาที่ไหลออกมาจากน้อยๆ กลับไหลออกมาเยอะ
" ชั้นจะกลับไปหาเธอ"
เธอพูดด้วยเสียงฮึกฮักเหมือนเสียงคนคุยไปร้องไห้ไป
" ชั้นจะ รอเธอ "
แล้วผมก็กดปิดสายไป แล้วเดินบอกญาคิโยมในสนามว่าจะกลับแล้ว
แล้วในใจก็คิดว่า
แค่นี้ ก็พอแล้วล่ะ

THE END

ผู้แต่ง MasTeR_KeYGreeN