การเจอกันอีกครั้ง(ที่แสนเจ็บปวด)

by **JTR** Tue Aug 09, 2011 11:16 am

“เวลามันเร็วมากเมื่อเราไม่คิดถึงมันแต่พอเราคิดถึงมัน ทำไมมันถึงได้ช้าอย่างนี้(วะ)”
เสียงบ่นพืมพัมของบุรุษไว้เคราผู้หนึ่ง ตอนเช้าในวันเปิดเทอมวันแรก กำลังยืนอยู่หน้าปนะตูจะเดินเข้าไปสู่
ประตูโรงเรียนวัดนวลนรดิศและสู่การเป็นเด็กม.ปลาย วันแรก

มีทั้งเด็กใหม่และเด็กเก่าผสมปนเป+เด็กม.5และม.6มองไปทางไหนก็เจอแต่นางฟ้า~ มีเพียง20%ที่ไม่น่ามอง
เดี๋ยวดวงตาเสีย- - ผมเดินไปยังหน้าห้องวิชาการ เพื่อจะดู ห้องเรียนของแต่ละคน ผมเรียนสาย
อังฤษ-คณิตจะมี2ห้องคือห้อง8และห้อง9 ห้องเก่งคือห้อง8
ส่วนห้อง9ส่วนมากมากจะโดนเรียนว่าห้องหยี ทำไมมันถึงเรียกอย่างนี้(วะ)
เมื่อผมเดินไปถึงก็หาชื่อผมในห้อง9ก่อนเพราะไม่อยากใผ่สูงปรากฏว่า
ตูอยู่ห้อง9โอ้วว เวง บัดซบแล้วสิ ในใจคิดว่าเป็นห้องที่บัดซบแต่อีกใจก็คิดว่าคงจะมี
คนที่ดีๆหน่อยมั้งอย่าไปคิดมาก เมื่อดูเสร็จก็ถอนหายใจ กำลังจะเดินไปซื้อน้ำที่ร้านค้าแต่ปรากฏว่า
เจอคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาคนหนึ่งเค้าโครงหน้าทำให้ผมนึกหน้าออกแต่จำชื่อไม่ได้ ผมยาวสลวยผูกโบว์
สีน้ำตาลกำลังหาชื่อตัวเอง อยู่เหมือนกัน เธอหันมาหาเธอ เหมือนเธอตกใจอะไรบางอย่างแล้วพูดทักทายผม
“อ้าวเป้ เป็นยังไงมั่ง ไม่เจอกันตั้งนาน “ ทำให้ผมตกใจนิดๆว่าทำไมเธอถึงรู้จักชื่อผม เพราะผมไม่เคยเห็นหน้าตาเธอมาก่อนเลย จึงถามไปว่า “เธอชื่อไรหรอ?” ผมถามอย่างงง ผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนงอลอะไรบางอย่าง
แล้วยื่นมือขวามาให้ผมดูมีนิ้วนึงที่ใส่แหวนไว้คือนิ้วนาง เอ๊ะนั้นมันแวนที่เราเคยให้ใครคนหนึ่งในวันเกิดนี่นา
“อย่าบอกนะว่าเธอคือ.. “ เธอก็สวนตอบมา”ใช่ นี่พลอยไง จำกันก็ไม่ได้ ชิ! “ แล้วเธอก็งอลต่อไป
ผมก็งงว่าทำไมเธอถึงได้กลับมากรุงเทพเมื่อเธอไปต่างจังหวัดแล้ว จึงถามว่า

“พลอยกลับมากรุงเทพตอนไหนหรอทำไมไม่โทรหาเราล่ะ “

“มีธุระนิดหน่อยน่ะเป้
” เสียงเธอเบาลงผมจึงรู้ได้เลยว่าที่เธอกลับมากรุงเทพนั้นต้องมีอะไรซักอย่างที่ทำให้เรานั้นลำบากใจ แต่ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องส่วนตัวหรอกผมเลยเปลื่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องห้องเรียนล่ะกัน
“เธอเรียนสายอะไรหรอ”ผมถาม
“อังกฤษ-สังคม “ เธอบอก
“เธอหัวดีนี่นาทำไมไม่เข้าวิทย์-คณิตล่ะ“ ผมรู้สึกงง
“อ่อเข้าตามเพื่อนอ่ะ “ พลอยตอบเบาๆ
“อ้อเอาเถอะ แล้วเธออยู่ห้องไหนหรอ?” ผมถามต่อ
“ห้อง9 “

โอ้วแม่เจ้าถามจริงนี่เธตามเพื่อนมาขนาดห้องเธอคงตามมาด้วยรึเปล่าเนี่ย- -
“เหมือนกันเลย“ ผมตอบแบบอายๆ(อายอะไรวะ)
“ดีจังจะได้มีเพื่อน
“เธอพูดแล้วหัวเราะ
ผมก็หัวเราะตาม ฮ่ะๆๆ
เมื่อรู้สึกท้องมันเรียกร้องสารอาหารแล้วผมจึงจะไปร้านค้าเพื่อเติมพลังงานก่อนเข้าเรียนก่อนจึงชวนพลอย
ไปด้วยเธอก็ไปร้านค้ากับผมพอกำลังจะไปก็มีเรียกพลอยดังมาด้านหลัง
“พลอยจะไปไหนน่ะ “ เสียงผู้ชาย ร่างกายผอม สูงทรงผมรองทรง กำลังรีบเดินมาหาพลอย
พอเดินมาถึงก็มองหน้าตูซะเขม็งเลยผู้ชายคนนั้นถามตูว่า
“มึงเป็นใคร“
พอได้ยินกิริยาการพูดแล้วมันอยากจะด่ากลับแต่เหมือนกับว่าสองคนนั้นรู้จักกันดีพลอยจึงรีบห้ามปรามผู้ชายคนนั้น

“ เจม พอเถอะ “ อ่อ ไอสัสนี่ชื่อเจม กูจะจำไว้
แล้วเจมก็พูดกับตูอีกว่า
" กูเป็นแฟนของพลอย มึงอย่ามายุ่งกับแฟนกู "

แฟน? คำพูดนี้เหมือนอะไรบางอย่างมันมาทิ่มแทงความรู้สึกวันเก่าๆ มันหวนคืนกลับมาอีก

แล้ววันนั้นจะเกิดอะไรขึ้นอีกมากมาย โปรดติดตาม ตอนต่อไป

ผู้แต่ง MasTeR_KEYGrEEn