นายแว่นขี้อาย กับยายจอมเชไช บทนำ(จุดเริ่มต้น)

by **JTR** Tue Aug 09, 2011 11:17 am

จุดเริ่มต้น

คุณเคยมีเรื่องบางอย่างที่เป็นจุดเปลี่ยนแปลงของตัวคุณเองไหม ถ้าเป็นผม ๆ มีอยู่เรื่องหนึ่งซึ่งทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไปมากมาย มากขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่วันนั้น เอาล่ะงั้นก็มาเริ่มกันเลยนะ

.........

ผมมีชื่อว่าตะวันครับ เกิดวันที่ 12 เมษายน อายุ 16ปี เรียนอยู่ ม.5 ห้อง5 โรงเรียนเอกชน
แห่งหนึ่งในกรุงเทพ
ลักษณะเด่นของผมคือเมื่อเข้าใกล้ผู้หญิงแล้วจะเกิดหน้าแดงขึ้นมาดื้อ ๆ
(เนื่องจากคิดอะไรเรื่อยเปื่อย) ผมเป็นคนสายตาสั้นเลยต้องใส่แว่นตาด้วย
แล้วพ่อกับแม่ของผมนั้นมีผม และตาสีน้ำตาล
เพราะฉะนั้นผมจึงมีตาและผมสีน้ำตาลเหมือนกัน อธิบายแค่นี้ละนะ

........

เฮ้อ
โลกใบนี้มันช่างน่าเบื่อจังเลยน้าไม่มีอะไรหนุก ๆ
บ้างเลยหรอเนี่ยวันหนึ่งก็ทำแต่สิ่งเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ซาก ๆ
อยากมีอะไรแปลกใหม่บ้างจังเลยนะ
ถ้าพระเจ้าได้ยินก็หาอะไรใหม่ให้ผมหน่อยเถอะนะครับ

พลั่ก! “โอะขอโทษนะครับพอดีคิดอะไรเพลิน ๆ เลยไม่ได้ดูทาง”
“เออ ฉันเองก็ไม่ได้ดูทางเหมือนกันแหละโทดที ๆ”
(ฮืม
เธอคนนี้เป็นใครกันหนอไม่เคยเห็นหน้าเลย อ่ะหน้าของเธอขาว แล้วกลมจังเลย
ดวงตาก็เป็นสีดำเข้ม แถมผมยังดำและยาวสลวยอีกแล้วผูกโบว์สีชมพูด้วยแฮะ
น่ารักดีแฮะ)
“เอ่อนายแว่นเป็นไรไปหรอหน้านายแดงมากเลยไข้ขึ้นรึเปล่า”
“ฮะ ๆ แบบว่าไม่มีอะไรหรอก แบบว่าคิดอะไรเพลินไปหน่อยนะครับ”
“งั้นหรองั้นฉันขอตัวก่อนนะ บั้ย บาย นายแว่นหน้าแดงจนไข้ขึ้น”
“บายครับ...เอ๋ใครเป็นนายแว่นหน้าแดงจนไข้ขึ้นกันละ เธอมาเคลียร์ก่อนเลย”
.......อ้าวไปซะละ งั้นเราก็ไปเข้าเรียนบ้างดีกว่าถึงเวลาคาบแรกล่ะ

.........

คาบแรกเป็นวิชาภาษาอังกฤษซึ่งครูผู้สอนนั้นเป็นครูประจำชั้นของห้องเรา

“เออ นักเรียนอาจจะกะทันหันไปหน่อยแต่ขอแนะนำนักเรียนใหม่ที่จะมาเข้าเรียนห้องเราตั้งแต่วันนี้ไปนะจ๊ะ”
“เออสวัสดีค่ะ ฉันชื่อทิวลิป ยินดีที่ได้รู้จัก”
(ฮืมอ่ะ ยัยคนที่เจอกันเมื่อเช้านี้หน่า)

“เออ...ทิวลิปจ๊ะถ้าแนะนำตัวเสร็จแล้ว ก็ไปหาที่นั่งก่อนดีกว่า อืมอะตรงนั้นอะจ๊ะข้าง ๆ นายคนที่ใส่แว่นนั้นนะว่างพอดีไปนั่งได้เลยจ๊ะ”
“คะ ค่ะ”
พรึ่บ! เสียงของทิวลิปวางกระเป๋าลงข้างโต๊ะ พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ของเธอ (ซึ่งก็คือที่นั่งข้าง ๆ ผมเอง)
“เอาล่ะงั้นมาเข้าเรียนกันเลยนะจ๊ะนักเรียน”
........

หลังจากที่เรียนจบคาบสุดท้ายของวันนี้ก็ถึงเวลาเลิกเรียน AT 16:00 น.
“เฮ้อ ถึงเวลาเลิกเรียนแล้วเหรอเนี่ย”
“นี้ ๆ นายแว่นไข้ขึ้น”
“หือมีอะไรหรอยัยลิปสติก”
“ลิปสติกบ้านนายสิ ทิวลิปย่ะ ทิวลิป”
“เออ ทิวลิป ก็ทิวลิป แล้วมีอะไรล่ะ”
“คือว่าฉันน่ะเป็นนักเรียนใหม่ใช่ป่ะ”
“มันก็ใช่นะสิ ถามแปลก ๆ”
“นั้นแหละ ๆ เพราะฉันเป็นนักเรียนใหม่ก็เลยไม่ค่อยรู้จักโรงเรียนนี้เท่าไหร่น่ะนะ”
“หืม ก็คงงั้นล่ะมั้ง”
“ใช่ม่ะ ใช่ม่ะเพราะงั้นนายช่วยพาฉันไปเดินชมรอบโรงเรียนนี้หน่อยได้ม่ะ”
“อ้าวแล้วทำไมต้องเป็นชั้นล่ะ”
“แบบว่าฉันน่ะไม่รู้จักใครซักคนเลยน่ะ แล้วคนที่ฉันพอจะกล้าเข้าไปคุยด้วยก็คือนายนะน่ะ นายแว่นไข้ขึ้น”
(หือ ถ้าแบบนี้เราก็ต้องพายัยทิวลิปไปเดินชมโรงเรียนกันสองต่อสองนะสิ แล้วก็อาจจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้น แล้วก็แบบ.....)
“หือ นี้นายแว่นนายหน้าแดงอีกแล้วนะ”
“อะ อะ หวา”
“อไรของนายกันแน่นะเนี่ย พิลึกคนจริง ๆ(แต่ก็น่ารักนิด ๆ แฮะ)”

............

หลัง
จากที่จบบทสนทนากับยัยทิวลิปผมก็ต้องพาเธอไปเดินชมโรงเรียนตามที่เธอขอ
เฮ้อในที่สุดก็มาเดินกับยัยนี้สองต่อสองจนได้จะเป็นอะไรไหมน้า
“นี้ ๆ นายแว่นไข้ขึ้นที่นี้ที่ไหนหรอ”
“ที่นี้หรอ ก็เป็นสวนดอกไม้หลังโรงเรียนไงมีเนื้อที่หลายไร่เลยนะ”
“งั้นหรอ(หืมที่นี้คงเหมาะสมแล้วสินะ เอาล่ะ)”
“นี้นายแว่นไข้ขึ้น”
“อะไรเล่าชั้นไม่ได้ชื่อนายแว่นไข้ขึ้นนะเห็นเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว ชั้นมีชื่อว่าตะวันนะจะบอกให้”
“อ๋อหรอ งั้นนายแว่นกันแดดนายช่วยอะไรชั้นอีกอย่างได้ม่ะ”
“เรียกนายแว่นอีกล่ะ แต่ก็ช่างเถอะแล้วมีอะไรจะให้ช่วยอีกล่ะ”

“ช่วยอ่านอะไรให้ฉันฟังหน่อยนะ”
“หืม?”
“อะไรช่วยแค่นี้ไม่ได้หรอ”
“มันก็ได้และน่ะ (คงไม่มีอะไรมั้ง)”
แกร็บ เสียงของยัยทิวลิปหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“เอาล่ะช่วยอ่านหน่อยนะจ๊ะ”
“อืม...งั้นอ่านล่ะนะ ทิวลิปครับ เออเธอช่างสวยงามเหมือนกับดอกไม้พวกนี้จังเลย งั้นช่วยมาเป็นแฟนกับผมหน่อยได้หรือเปล่าครับ......หืม???”
“โอเคถ้านายขอ...ฉันยอมเป็นแฟนของนายก็ได้นายแว่น”
“หา? อะไรนะฉันไม่ได้ขอเธอเป็นแฟนจริง ๆ สักหน่อยแค่อ่านตามข้อความในกระดาษนี้เท่านั้นเอง”
“ไม่ได้ ๆ เคยได้ยินมั้ยว่าลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ ถ้าคืนคำละก็”
พอพูดจบหล่อนก็หยิบอะไรบ้างอย่างขึ้นมา หืมนั้นมันเครื่องอัดเสียงนี้นา...หรือว่า
“เห็นที่ฉันถือในมือนี้ไหมคงรู้นะว่ามันคืออะไร และมันมีอะไรอยู่”
“นี้เธอแอบอัดเสียงฉันไว้หรอ”
“ก็ใช่นะสิ คราวนี้นายก็จะถอนคำพูดไม่ได้แล้วนะยอมมาเป็นแฟนฉันซะเถอะ”
“ไม่เอา ยังไงฉันก็ไม่ยอม”
“งั้นหรอนายเกลียดฉันสินะ”
“ไม่ได้บอกแบบนั้นสักหน่อย”
“งั้นแสดงว่าชอบสินะ ยังงี้ก็โอเคเลยล่ะนร้า”

“อะ พูดเองเออเองเฉยเลยนะยัยบ้า....หืมอ้าวนี้ยัยบ้าอย่าพึ่งเดินหนีดิมาคุยให้เคลียร์ก่อน”
แล้ว
พอเดินตามเธอไปถึงหน้าโรงเรียนเธอก็ขึ้นรถไปเสียแล้วทำให้ผมต้องหยุดการตาม
เธอเรื่องนี้เลยไม่ได้เคลียร์อีกตามเคย
และก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวระหว่างผมกับยัยทิวลิป (จากตอนแรก
ๆที่ผมได้เอ่ยว่าอยากมีอะไรที่มันแปลกใหม่บ้าง
แต่ผมว่ามันไม่น่าจะเป็นอะไรที่แปลกใหม่อย่างนี้นะ)

.........

by renrenren